De emotie zat hoog bij Wout Weghorst in de slotfase van het afgelopen seizoen, toen Ajax de titel uit handen zag glippen. Een reconstructie van het Algemeen Dagblad schetst hoe de spanning in de selectie opliep, met een duidelijk meningsverschil tussen de spits en trainer Francesco Farioli over het al dan niet uitspreken van kampioensambities. Volgens die analyse vond Weghorst de aanpak van zijn trainer – niet praten over de titel, ook niet als het goed gaat – helemaal niks.
De aanleiding: het ‘verboden woord’
De omstreden keuze van Farioli kwam niet uit de lucht vallen. Al maanden vermeed de Italiaan in de media elk gesprek over de landstitel. Zelfs toen Ajax eind maart in Eindhoven met 0-2 van PSV won en de voorsprong als koploper opliep tot negen punten, bleef hij bij zijn standpunt. Geen filosoferen over het kampioenschap, geen grote uitspraken, geen ruimte voor zelfgenoegzaamheid. Hij vroeg zijn spelers hetzelfde te doen. Voor de camera’s leidde dat tot een soort kat-en-muis-spel, waarin Ajacieden zorgvuldig om het ‘verboden woord’ heen praatten.
Intern werd dat dogma grotendeels geaccepteerd, maar niet door iedereen met overtuiging. Er was begrip voor de gedachte om de focus op de volgende wedstrijd te leggen en de druk te managen. Tegelijk veroorzaakte het ook wrijving, zeker toen de voorsprong groot was en er geen topwedstrijden meer op het programma stonden. In die fase groeide het gevoel dat Ajax de titel mocht omarmen in plaats van ervoor weg te lopen.
Weghorst wilde het juist wél benoemen
Vooral Wout Weghorst stond lijnrecht tegenover de mediastilte rond het kampioenschap. Bij zijn presentatie had hij duidelijk gemaakt dat hij naar Amsterdam was gekomen voor maar één doel: de titel. In zijn ogen hoort het bij topsport om ambities uit te spreken en ze uit te dragen. Als een kampioenschap lonkt, waarom zou je dat niet benoemen? Voor de spits, die openlijk leeft van energie, emotie en leiderschap, was het een principekwestie. Hij zag het mogelijke kampioenschap als het hoogtepunt van zijn loopbaan en vond dat je daar als team niet omheen moet draaien.
Die tegenstelling in benadering raakte een gevoelige snaar. Farioli wilde met stilte de druk verminderen en de aandacht op uitvoering houden. Weghorst geloofde dat juist het uitspreken van het doel extra kracht en scherpte geeft. Toen de resultaten begonnen te wankelen en de titel glipte, barstten de emoties vaker los bij de spits. Het verlies deed zichtbaar pijn.
De kleedkamerbalans onder druk
Volgens de AD-reconstructie werd Farioli’s lijn binnen de selectie met schouderophalen en soms met tegenzin gevolgd. Spelers bleven voor de camera’s trouw aan de afspraak, maar intern groeide de twijfel of de omerta rondom het woord ‘titel’ nog wel werkte. Het is een dunne lijn: stilte kan rust brengen, maar ook voelen als ontkenning van de realiteit. En in een kleedkamer met sterke karakters kan dat op den duur gaan schuren.
Toch bleef de regie bij de trainer. De spelersgroep kwam niet openlijk in opstand en er volgde geen breuk. Maar het draagvlak wankelde toen de voorsprong afbrokkelde en de spanning toenam. Op zulke momenten worden keuzes onder een vergrootglas gelegd. Dat gold ook hier.
De ommekeer: verliezen van NEC en een mislukte reset
Het kantelpunt is helder gedateerd. Op maandag 12 mei, een dag na de nederlaag tegen NEC en twee dagen voor de uitwedstrijd tegen FC Groningen, nam Farioli zijn spelers mee naar buiten voor een wandeling in de frisse lucht. Het moest een mentale reset zijn. Bladzijde om, focus vooruit, rug rechten. Een logische poging om het hoofd leeg te maken in een fase waarin alles zwaarder weegt.
Rond de wedstrijd in Groningen bleef de staf inzetten op ontspanning. Ajax verbleef in een vleugel van hotel Van der Valk in Hoogkerk, op ongeveer zeven kilometer van de Euroborg. De boodschap: loskomen van de druk, terug naar het plan, vertrouwen houden. Maar de ontspanning kwam niet. De stress bleef aan het elftal kleven en in de slotseconden ging het alsnog mis. Thijmen Blokzijl profiteerde van chaos in de Amsterdamse defensie: 2-2. De AD-reconstructie spreekt van “het loon van de angst” dat zich uitbetaalde.
Wat zegt dit over aanpak en psychologie?
De kwestie legt een bekende sportieve paradox bloot. Sommige teams varen wel bij voorzichtigheid en een ‘wedstrijd-voor-wedstrijd’-mantra. Andere ploegen bloeien op als het doel hardop wordt uitgesproken. In Amsterdam botsten twee culturen: de behoedzame, procesgerichte lijn van Farioli en de uitgesproken, emotionele energie van Weghorst. Met winnen is elke methode geloofwaardig. Met verliezen wordt iedere keuze voer voor discussie.
Of het zwijgen over de titel de doorslag gaf, is onmogelijk hard te maken. Kampioenschappen worden bepaald door vorm, blessures, details en soms pech. Wel is duidelijk dat de spanningsboog bij Ajax te strak stond toen het echt moest gebeuren. Het team kreeg de nervositeit niet meer onder controle, en dat voelde men in alles: in interviews, in lichaamstaal, en uiteindelijk in cruciale momenten op het veld.
Reacties en verantwoording
De beschreven gebeurtenissen zijn gebaseerd op de reconstructie van het Algemeen Dagblad. Officiële uitgebreide reacties op die lezing zijn niet breed naar buiten gebracht. Ajax koos de afgelopen weken voor een naar binnen gerichte evaluatie en beperkte communicatie. Dat is gebruikelijk na een misgelopen titelstrijd, zeker als er keuzes over koers en cultuur op tafel liggen. Voor spelers en staf rest de lastige balans tussen leren van wat misging en niet blijven hangen in verwijten.
Voor Weghorst ligt de kern helder: ambities mogen klinken, juist als het spannend wordt. Voor Farioli blijft het uitgangspunt even duidelijk: minder woorden, meer daden, en de aandacht op het proces. Het zijn twee valide denkrichtingen die elkaar in dit seizoen niet wisten te versterken.
Wat betekent dit voor Ajax richting volgend seizoen?
De belangrijkste vraag is of Ajax een eenduidige mentale en communicatieve lijn kan neerzetten waar de hele groep achter staat. Dat betekent duidelijke afspraken over hoe er intern en extern over doelen wordt gesproken. Het betekent ook het zoeken naar de juiste toon tussen bravoure en beheersing. De club heeft ervaring met beide. De kunst is kiezen wat het beste past bij de huidige selectie en trainer, en dat consequent volhouden, óók als de druk stijgt.
Daarnaast zal Ajax de laatste weken grondig analyseren: wat werkte, wat niet, waar ging het mis in spel, beleid en mindset? De late tegentreffer in Groningen was een symbool, geen oorzaak. Die ligt dieper: in overtuiging, organisatie en het omgaan met spanning op beslissende momenten. Dat is pijnlijk, maar ook concreet: eraan werken kan.
Samengevat: de reconstructie laat zien hoe klein de marges zijn aan de top. Een woord meer of minder, een geloofsartikel wel of niet uitspreken, het kan het verschil voelen tussen vrijheid en kramp. Voor Ajax is de opdracht nu om te leren, te kiezen en te verbinden. Want welk kamp je ook aanhangt – zwijgen of zeggen – uiteindelijk moet het elftal op het veld het verhaal waarmaken.
