Ajax boekte zondag zijn tweede overwinning in drie competitiewedstrijden, opnieuw met Wout Weghorst als doelpuntenmaker. Toch zorgt de manier waarop de spits zijn treffers viert voor verdeeldheid, zowel buiten als – zo klinkt het althans – binnen de selectie. In het duel met Heracles Almelo (2-0) vierde Weghorst zijn goal in de slotfase tot twee keer toe: direct na het binnenschuiven en, na tussenkomst van de VAR, nogmaals richting de fanatieke aanhang.
Dubbele juich na VAR-moment
De 2-0 van Weghorst besliste het duel in de Johan Cruijff Arena, maar het was vooral de nasleep die stof deed opwaaien. Omdat de scheidsrechter eerst wachtte op de VAR, hield de spits zijn tweede uitbundige viering even in. Na de bevestiging trok hij nog eens naar het thuispubliek om de ontlading te delen. Bij het regionale voetbalprogramma De Oosttribune klonk daarover verdeeld commentaar.
Analist Tijmen van Wissing kon er namelijk wel van genieten. Hij prees de energie en het karakter dat de Oranje-international in het veld toont. Volgens hem is de dubbele viering geen probleem en past het bij de gedrevenheid van de spits. Over randzaken rond de persoon Weghorst – zoals privéverhalen – hoeft Van Wissing dan weer minder te horen. Wat hem vooral bezighoudt, is of de spits zijn sportieve ambities waarmaakt.
Verdeelde reacties op het veld
Waar Van Wissing de theatrale ontlading waardeerde, keek voormalig Go Ahead Eagles-betrokkenen Sjors Brugge er kritischer naar. Hij zag Weghorst na zijn treffer nadrukkelijk in de richting van de F-Side wijzen en gebaren, met de oproep aan teamgenoten om mee te gaan en het feestje samen te vieren. Volgens Brugge voelden meerdere Ajacieden zich daar zichtbaar ongemakkelijk bij en bleef een groepsviering achterwege. De boodschap, zo duidt hij, was voor een aantal spelers: de wedstrijd was met 2-0 beslist en het moment al gevierd; een tweede rondje langs het publiek was niet noodzakelijk.
Het beeld dat Brugge schetst – dat een groep van acht à negen spelers het liever bij één viering had gelaten – zegt vooral iets over perceptie en timing. De grens tussen bezieling en overdaad is dun, zeker in een kleedkamer die nog aan het vormen en winnen is. Feit is wel dat de spits met zijn gebaren en intensiteit niet iedereen op hetzelfde moment meekreeg.
Ambitie van de spits: doelen en afspraken
Weghorst sprak eerder dit seizoen openlijk over zijn scoringsambitie. Een doelstelling van 25 doelpunten in de Eredivisie klinkt ambitieus, maar past bij de manier waarop hij zijn rol invult: nadrukkelijk, aanwezig en altijd op zoek naar het maximale. Van Wissing nuanceerde dat in De Oosttribune: als het lukt, is het knap; uiteindelijk wordt een spits erop afgerekend. Die meetlat kent Weghorst als geen ander. Zijn reputatie is gebouwd op arbeidsethos, loopvermogen en strijdlust – eigenschappen die hem bij eerdere clubs en in Oranje vaak nuttig maakten, soms los van grote doelpuntentotalen.
Voor Ajax is helder wat de meerwaarde moet zijn: doelpunten en richting geven in het drukmoment. Daarin loopt Weghorst voorop, maar een elftal volgt alleen als de toon en timing kloppen met de groep. Dat is geen oordeel over goed of fout, maar een kwestie van afstemming. Het is niet ongebruikelijk dat een nieuwe, uitgesproken leiderstype in de eerste weken schuurt met bestaande dynamieken. Vaak groeit dat naar elkaar toe, zeker zolang resultaten en productiviteit volgen.
F-Side en de band met het publiek
De F-Side, de fanatieke kern in de Johan Cruijff Arena, speelt in Amsterdam traditioneel een zichtbare rol in de beleving rondom wedstrijden. Spelers zoeken de tribune op voor of na duels, vieren doelpunten voor het vak en leggen soms verantwoording af als het tegenzit. Weghorst is bij uitstek een voetballer die op die interactie teert. Het kan een selectie extra energie geven, maar vergt ook gevoel voor het moment: wanneer trek je de groep mee, en wanneer laat je het bij één explosie van vreugde? In het duel met Heracles zat daar een dunne lijn tussen, mede doordat de VAR het tempo van de viering beïnvloedde.
Dat dubbele juichen na een VAR-ingreep is inmiddels een bekend fenomeen. De spontane ontlading wordt onderbroken, waarna de bevestiging tot een tweede piek leidt. Niet elke speler en niet elk team ervaart dat op dezelfde manier. Waar de één het ziet als extra contactmoment met het publiek, ervaart de ander het als overbodig theater. Het zegt vooral iets over karakterverschillen binnen een selectie.
Ajax in opbouw: resultaten en ritme
Sportief gezien begint Ajax de jaargang met twee zeges uit drie duels, een opsteker na een wisselvallige periode in de voorafgaande seizoenen. De 2-0 tegen Heracles bracht rust in de slotfase en onderstreepte het nut van een spits die ook in de laatste minuten scherp blijft. Weghorst scoorde in beide gewonnen wedstrijden en bewijst daarmee direct waarde. Tegelijk is duidelijk dat het elftal nog gezocht wordt. Nieuwe spelers, andere accenten en competitiewedstrijden die vroeg in het seizoen dicht op elkaar volgen: het vraagt tijd om patronen en hiërarchie te laten ontstaan.
In zo’n fase worden details uitvergroot. Een manier van juichen kan dan symbool staan voor iets groters: wie bepaalt het gevoel in het elftal, wie neemt het voortouw, en op welke toon? Voor de technische staf is het zaak de energie van een speler als Weghorst te kanaliseren en tegelijk de rest van de groep mee te krijgen. Dat betekent duidelijke afspraken over hoe en wanneer het team het publiek opzoekt, zonder de spontaniteit te verliezen die voetbal ook aantrekkelijk maakt.
Persoon en profiel
Dat Weghorst een uitgesproken persoonlijkheid is, staat buiten kijf. Zijn loopbaan – van doorbraak in de Eredivisie naar de Bundesliga, Premier League en huurperiodes bij topclubs – is gebouwd op doorzettingsvermogen. Het is dezelfde felheid die hem nu in Amsterdam kenmerkt. Voor supporters werkt dat vaak aanstekelijk, zeker als de doelpunten meekomen. Voor teamgenoten kan die intensiteit wennen zijn. Dat is geen nieuw gegeven in het topvoetbal; het vergt leiderschap van meerdere spelers en het vermogen om verschillen productief te maken.
Waar de één vooral de pluspunten ziet – goals, druk zetten, winnaarsmentaliteit – legt de ander de lat bij teamdynamiek en maat houden in het moment. De meningen bij De Oosttribune illustreren precies die spagaat. Van Wissing waardeert de bevlogenheid en wil vooral resultaten spreken; Brugge wijst op het ongemak dat zo’n moment kan veroorzaken in de groep. De waarheid ligt in de kleedkamer, waar gedrag en afspraken elkaar moeten vinden.
Vooruitblik: van moment naar momentum
De discussie over een viering is uiteindelijk bijzaak, zolang de hoofdzaken op orde komen: punten pakken, automatismen inslijpen en de neuzen dezelfde kant op. Voor Ajax is het positief dat de spits die voorop moet gaan meteen levert. Voor Weghorst geldt dat productiviteit de meeste discussies dempt. Blijven de goals komen, dan worden de scherpe randjes vaak vanzelf zachter. En lukt het hem zijn eigen ambitieuze doel dichter te naderen, dan is de kans groot dat ploeg en publiek zich vanzelf vinden in een gedeeld ritme.
Kortom: de dubbele juich tegen Heracles zei veel over karakter en timing, maar nog weinig definitiefs over de rest van het seizoen. De komende weken – met meer weerstand en meer momenten waarop het publiek een extra zetje kan geven – zullen uitwijzen of Ajax Weghorsts vuur overal kan laten branden zonder dat het te fel wordt. Voor nu leveren zijn goals in elk geval punten op, en dat is het beste vertrekpunt om van een moment echt momentum te maken.
