Ronald Koeman experimenteert te weinig met zijn selectie en dat begint het Nederlands elftal op te breken. Dat stelt Valentijn Driessen, die in de podcast Kick-Off van De Telegraaf spreekt van een bijna gesloten systeem bij Oranje. Volgens de journalist lijkt het alsof bepaalde internationals een ‘abonnement’ hebben op een plek in de groep, terwijl frisse impulsen uitblijven. De 1-1 tegen Polen, waarin Nederland moeilijk tot scoren kwam, vormde voor Driessen de aanleiding om de koers van de bondscoach te bekritiseren.
Het opvallendste voorbeeld in zijn ogen: Sem Steijn. De aanvallende middenvelder stond niet eens bij de wedstrijdselectie, terwijl Oranje juist aan stootkracht ontbrak. Driessen vroeg zich hardop af waarom een goalgetter als Steijn in zo’n wedstrijd niet op de bank zit, of zelfs in de ploeg staat. Hij wees ook op Xavi Simons, die veel posities bespeelde zonder echt gevaarlijk te worden, en prees Denzel Dumfries om diens productiviteit in Oranje. De strekking: wie in vorm is en doelpunten in de benen heeft, moet sneller een serieuze kans krijgen.
Kritiek Op Vaste Kern
Koeman liet recent doorschemeren dat hij richting het volgende toernooi liever met een min of meer vaste spelersgroep werkt. Dat moet automatismen bevorderen en zorgt voor duidelijkheid in rollen en hiërarchie. Driessen ziet het anders: volgens hem dreigt het doorselecteren stil te vallen, met als effect dat nieuwelingen nauwelijks nog door de deur komen. Het woord ‘sektevorming’ viel in zijn analyse, omdat de groep in zijn ogen te veel op slot gaat voor buitenstaanders.
Het beeld dat sommige internationals zeker lijken van een uitnodiging – ongeacht vorm of fitheid – is eerder in het Nederlandse voetbal besproken. Bondscoaches balanceren immers tussen stabiliteit en vernieuwing. Te veel wisselen kan vastigheden wegvagen; te weinig wijzigen kan juist leiden tot voorspelbaarheid en verslapping. Driessen vindt dat de pendel nu te ver is doorgeslagen naar behoudzucht.
Voorbeeldgevallen: Steijn, Simons En Dumfries
De naam Sem Steijn viel nadrukkelijk. De FC Twente-middenvelder profileerde zich afgelopen seizoen als een doelgerichte nummer tien die met en zonder bal slim positie kiest. In een duel waarin Oranje het creatieve slot niet open kreeg, had zijn profiel volgens Driessen kunnen helpen. Het feit dat Steijn op de tribune zat, botst met de wens om meer variatie en scorend vermogen in te bouwen.
Xavi Simons staat daar tegenover als een vaste waarde in opbouw. Hij zweeft tussen lijnen, zoekt combinaties en is technisch sterk. Maar Driessen ziet dat zijn rol in Oranje nog niet de gehoopte uitwerking heeft. Positie, afstemming en rendement blijven wisselvallig. Dat is geen harde afrekening met zijn talent, wel een signaal dat alternatieven meer speeltijd mogen verdienen als de aanval stokt.
Op de rechterflank is Dumfries juist een voorbeeld van rendement. De wingback scoorde de laatste interlands opvallend vaak en biedt diepte zonder veel poeha. In een elftal dat geregeld vastloopt op compacte tegenstanders, is dat goud waard. De boodschap van Driessen: beloon productie en vorm, durf op basis daarvan te schuiven, en wacht niet tot problemen zich opstapelen.
Cruijffiaanse Durf Als Leidraad
Ter ondersteuning van zijn pleidooi verwijst Driessen naar de benadering van Johan Cruijff. Die durfde jong talent vroeg te brengen en schroomde niet om gevestigde namen te passeren als de vorm ontbrak. Het gaat niet om willekeur, maar om het aanzwengelen van concurrentie en het behouden van dynamiek binnen de groep. Een elftal dat intern prikkelt, blijft scherp.
In de podcast kwam ook de naam Mexx Meerdink voorbij. De AZ-spits is nog onervaren op het hoogste niveau, maar staat te boek als een pure afmaker met jeugdinternationale bagage. Driessen vindt dat zulke profielen best eens mogen proeven van het Oranje-decor, al is het maar om de selectie wakker te schudden. Het voorbeeld van Dennis Bergkamp, die als jongeling door Cruijff naar voren werd geschoven, illustreert dat lef soms loont.
Waarom Koeman Vasthoudt
Er is ook een andere kant. Koeman werkt met beperkte interlandperiodes. Automatismen groeien alleen met herhaling, en Oranje heeft de voorbije jaren vaak te maken gehad met blessures en wisselende beschikbaarheid. In zo’n context biedt een vaste kern houvast. Daarnaast telt in interlandvoetbal elk resultaat; experimenten die mislukken leveren onmiddellijk sportieve en publieke druk op.
De bondscoach moet bovendien een hiërarchie bewaken. Ervaren krachten kennen het internationale ritme en de druk van toernooiwedstrijden. Te snel ingrijpen kan dat evenwicht verstoren. Koeman heeft eerder benadrukt dat hij openstaat voor nieuwelingen, maar dat ze het wel moeten afdwingen met constante prestaties op clubniveau. De vraag is dus: wanneer is het moment rijp?
Wat Betekent Dit Voor Oranje?
De discussie raakt een fundament van selectiebeleid. Oranje beschikt over een grote vijver aan talent, zeker op aanvallende posities en op de flanken. Door regelmatig gericht te vernieuwen, kan de ploeg onvoorspelbaarder worden en beter inspelen op tegenstanders die laag inzakken. Een doelgerichte tien of een opportunistische spits als optie achter de hand kan wedstrijden openbreken die nu blijven steken op 1-1.
Daar staat tegenover dat te veel wisselen de balans tussen verdediging en aanval kan verstoren. Nederland leunt vaak op een solide achterhoede en loopkracht aan de zijkanten. Elke ingreep voorin heeft gevolgen voor pressing, restverdediging en omschakeling. De kunst is om gerichte interventies te doen zonder de ruggengraat te breken. Dat kan door nieuwe gezichten gefaseerd in te passen en ze in duidelijke rollen te gebruiken.
Reacties En Vervolg
De woorden van Driessen zullen in de publieke arena weerklank vinden. Supporters vragen om energie en daadkracht, zeker na wedstrijden waarin Oranje te weinig creëert. Tegelijk zullen oud-internationals en analisten benadrukken dat stabiliteit nodig blijft. Het debat gaat dus niet verdwijnen, maar verschuift naar de vraag welke wedstrijden zich lenen voor experiment en welke om het beste elftal te slijpen.
De komende interlandperiode biedt Koeman kansen om accenten te verleggen. Dat hoeft geen revolutie te zijn. Eén of twee frisse keuzes in de wedstrijdselectie, een invalbeurt op het juiste moment, of een ander profiel achter de spits kan al verschil maken. Wie meesurft op vorm en vertrouwen, verdient het om dat op het hoogste podium te tonen. En wie week in, week uit levert in de Eredivisie of daarbuiten, hoort de deur op z’n minst op een kier te vinden.
De kern van Driessens betoog is helder: prikkel de selectie, beloon rendement en toon durf wanneer de aanval hapert. Of Koeman die handschoen oppakt, zal blijken bij de volgende oproep en in de keuzes tijdens de eerstvolgende duels. Het evenwicht tussen vaste waarden en nieuwe impulsen bepaalt mede of Oranje de stap kan zetten van degelijk naar dwingend. De bal ligt nu bij de bondscoach.
