Robin van Persie kreeg zondag ondanks de 3-2 zege van Feyenoord op FC Utrecht een stevige veeg uit de pan van analist Harry van der Laan. In FC Rijnmond noemde de oud-spits het gedrag van de trainer aan de zijlijn onrustig en overdadig. Terwijl Feyenoord vooral voor rust overtuigde, stoorde Van der Laan zich aan de manier waarop Van Persie het duel beleefde: te nadrukkelijk, te veel coachend en, in zijn woorden, zelfs ‘meerend’ langs de lijn.
Kritiek na zege op FC Utrecht
De wedstrijd bood op het veld genoeg stof om positief te zijn. Feyenoord speelde een sterke eerste helft, drukte Utrecht terug en beloonde zichzelf met doelpunten en tempo. Na rust liep de spanning op en werd het duel rommeliger, maar de drie punten bleven in Rotterdam. Toch ging in de regionale voetbaltalkshow FC Rijnmond veel aandacht uit naar het gedrag van Van Persie. Van der Laan zette de toon: het was hem simpelweg te veel. De vergelijking met een andere temperamentvolle coach volgde snel.
‘Hij lijkt op Simeone’
‘Hij begint nu op Simeone te lijken’, aldus Van der Laan, verwijzend naar de expressieve stijl van Atlético Madrid-trainer Diego Simeone, die bekendstaat om zijn intensiteit langs de lijn. ‘Ik heb hem zelfs mee zien rennen. Dat kan toch niet?’ Met die beelden in het achterhoofd schetste de analist een trainer die zo opgaat in de wedstrijd dat hij de grens tussen leiden en meedoen vervaagt. Voor Van der Laan hoort dat niet bij het profiel van een coach die rust en overzicht moet bieden.
Coachingstijl en rust aan het elftal
De kern van de kritiek draait om één thema: uitstraling. Volgens Van der Laan straalt Van Persie met negentig minuten aanhoudend coachen te weinig kalmte uit naar zijn spelers. ‘Hij staat alles maar aan te coachen. Negentig minuten lang langs de lijn. Het geeft geen rust aan je elftal en dat moet je als trainer uitstralen. Spelers moeten leren dingen zelf op te lossen.’ Het is een punt dat vaker terugkomt in discussies over moderne coaching: de grens tussen bijsturen en overmatig regisseren is dun. Te veel aanwijzingen kunnen spelers onzeker maken of hun eigen verantwoordelijkheid wegnemen, terwijl te weinig sturing juist kan leiden tot onduidelijkheid in structuur en afspraken.
Waarom dit moment betekenisvol is
Dat deze opmerkingen uit de Rotterdamse voetbalomgeving komen, maakt ze extra beladen. Van Persie is clubicoon en geniet brede steun onder de aanhang. Juist daarom weegt kritiek ‘uit eigen kringen’ zwaarder: het gaat niet om het vakmanschap of de intenties, maar om de manier waarop dat aan de buitenkant zichtbaar is. Dat Feyenoord wint en bij vlagen uitstekend speelt, maakt het spanningsveld zichtbaar tussen resultaat en proces. Overwinningen vergoelijken veel, maar gedrag aan de zijlijn is onlosmakelijk onderdeel van leiderschap en beïnvloedt de perceptie van spelers, staf en publiek.
De dunne lijn tussen passie en beheersing
Van Persie staat bekend als iemand die voetbal met hart en ziel benadert. Als speler was hij fanatiek, soms fel, vaak gedreven tot op het bot. Die energie neemt hij mee naar de trainersrol. Voor een elftal kan dat aanstekelijk werken: intensiteit, urgentie en focus vloeien soms rechtstreeks voort uit de bezieling van de coach. Tegelijk vraagt het moderne topvoetbal om gedoseerde communicatie, momenten van rust en duidelijke hiërarchie in het veld. Het vermogen om af te wisselen tussen aanjagen en loslaten is cruciaal. De vraag die Van der Laan impliciet stelt: waar ligt voor Van Persie die balans, en hoe bewaakt hij die over negentig minuten?
Wat spelers nodig hebben tijdens de wedstrijd
Vertrouwen en autonomie zijn sleutelwoorden. Spelers die voortdurend worden aangeschreeuwd of gecorrigeerd, kunnen taken uitvoeren zonder de ‘waarom’ te begrijpen, of durven minder snel creatieve oplossingen te zoeken. Anderzijds kan gerichte, korte coaching details aanscherpen: meters inschuiven, pressing triggers herkennen, tempo variëren. Coaches die uitblinken in ‘tweede lijn’-beïnvloeding, bouwen de meeste instructies in aan de voorkant (trainingsweek, video, wedstrijdbespreking) en gebruiken de zijlijn voor bijsturing op cruciale momenten. Van der Laans pleidooi om ‘rust uit te stralen’ valt in die traditie: investeer in voorbereiding en vertrouw tijdens het duel op de afspraken en het vermogen van je elftal.
De vergelijking met Simeone in perspectief
De referentie aan Simeone is scherp, maar ook illustratief. De Argentijn is een meester in emotionele betrokkenheid, die bij Atlético vaak productief uitpakt. Zijn teams leven op intensiteit, discipline en collectieve arbeid. De valkuil: wat bij de één werkt, is niet universeel. Een clubcultuur, een spelersgroep en de persoonlijkheid van de trainer bepalen mede of die aanpak effect sorteert. Voor Van Persie is het zoeken naar een eigen toon: authentiek blijven, maar afgestemd op de behoeften van zijn selectie en de verwachtingen in De Kuip.
Wat betekent dit voor Feyenoord
Op korte termijn verandert er niets aan de stand van zaken: de punten zijn binnen en het spelidee levert zeker in de eerste helft van duels rendement op. Op langere termijn is de vraag hoe de trainer zijn gedrag aan de zijlijn inzet als instrument. Gebaren, lichaamstaal en timing van instructies zijn geen bijzaken; ze beïnvloeden scheidsrechterlijke waarneming, het momentum in de wedstrijd en de beleving op de tribunes. Een iets terughoudender façade kan juist de autoriteit van de coach vergroten en de verantwoordelijkheid bij de spelers leggen, zonder de intensiteit te verliezen die Van Persie als geen ander kan brengen.
Reacties en vervolg
Van Persie heeft zelf niet publiekelijk gereageerd op de opmerkingen van Van der Laan. Binnen het voetbalvak is het gebruikelijk dat trainers hun stijl gaandeweg verfijnen, soms op basis van feedback uit de omgeving, vaker nog op basis van eigen evaluaties en analyses. Dat de discussie nu oplaait na een overwinning, kan zelfs gunstig zijn: er is ruimte om te sleutelen zonder de druk van een crisis. In de kleedkamer tellen heldere afspraken en consequent gedrag het zwaarst. Als spelers merken dat de coach vertrouwen toont door minder te ‘microcoachen’, kan dat hun handelingssnelheid en besliskracht ten goede komen.
Vooruitblik
De komende weken zal vooral worden gelet op de non-verbale kant van Van Persies leiderschap. Blijft de intensiteit van de zijlijn overeind, of kiest hij voor meer relatieve rust om het elftal zélf de wedstrijd te laten managen? Voor Feyenoord is de kernvraag minder retorisch dan praktisch: hoe haal je het meeste uit een ploeg die al laat zien dat het onder deze staf prima kan domineren, maar die mogelijk nog stabieler wordt met iets meer sereniteit vanaf de kant. Wat Harry van der Laan betreft is het antwoord duidelijk. Voor Van Persie ligt er een kans: laat de inhoud van het werk spreken, doseer de vorm, en dwing zo met resultaat én rust de discussie vanzelf naar de achtergrond.
Samengevat: Feyenoord won, speelde bij vlagen sterk, maar de sideline-show van de coach werd onderwerp van debat. Als Van Persie erin slaagt zijn energie te kanaliseren zonder aan scherpte in te boeten, kan juist dát de volgende stap zijn in de ontwikkeling van dit elftal en zijn eigen groei als trainer.
