Johan Derksen heeft openlijk de hoop opgegeven dat Mohamed Ihattaren zijn belofte nog waarmaakt. In de documentaire De Beproeving spreekt de analist duidelijke taal over de 23-jarige aanvallende middenvelder: hij ziet weinig toekomst meer voor een speler die ooit gold als een van de grootste talenten van Nederland.
Het oordeel van Derksen
Derksen erkent zonder omhaal het uitzonderlijke talent dat hij in Ihattaren zag. “Het was een hele slanke jongen met een sierlijke loop en een explosie in de benen”, zegt hij. “Die zou eigenlijk op zijn twintigste in de absolute top spelen. Het was een waanzinnig talent, dat hadden we in Nederland zelden zo gezien. Binnen een jaar is hij zo verloederd dat hij niets meer heeft van de topsportman die hij was.”
De analist is nog scherper als het gaat om de kansen die Ihattaren volgens hem heeft laten liggen. “Tot nu toe heeft hij gewoon gefaald. Hij heeft alle kansen van de wereld gehad en die heeft hij nergens benut. Hij had miljonair moeten zijn en bij Barcelona of Manchester City moeten spelen. Maar ik heb eerlijk gezegd de hoop opgegeven dat het wat wordt.” Volgens Derksen is het nu of nooit voor de middenvelder. “Die jongen heeft zo vaak zijn kansen verknald, dat ik me haast niet kan voorstellen dat hij deze kans benut. Hij moet zich wel realiseren dat als dit mislukt, het helemaal over is.”
Reactie van Ihattaren
Opvallend genoeg blijft Ihattaren zelf rustig onder alle kritiek. In De Beproeving laat hij weten dat hij zich niet langer laat raken door meningen van buitenaf en vertrouwt hij op zijn eigen weg terug. “Dat is het mooiste van alles, man. Ik houd ervan als mensen van mening veranderen. Dat is voor mij een overwinning”, zegt hij, ogenschijnlijk onbewogen door de storm om zijn persoon. Over de dynamiek rond zijn naam is hij helder: “Voetbal is een mooie sport, maar het is wel een slangenkuil, vooral met mij. Bij mij zijn ze altijd iets scherper.”
Die laatste woorden raken een gevoelige snaar in het Nederlandse voetbal. Ihattaren was op jonge leeftijd het symbool van onbevangen creativiteit, maar ook van de druk die onvermijdelijk volgt wanneer talent vroeg explodeert. Hij lijkt zich daar, mede door de turbulente jaren achter zich, bij neer te leggen en haalt houvast uit het idee dat prestaties uiteindelijk het verhaal kunnen kantelen.
Talent en gemiste kansen
Wie zich Ihattaren herinnert in zijn beginjaren, ziet de technische klasse en spelintelligentie van een speler die wedstrijden kon openbreken met één actie. Bij zijn doorbraak gold hij als een zeldzame nummer tien: balvast, met vista, dubbeltikken in de kleine ruimte en een venijnig schot. Het was precies dat pakket dat de verwachtingen tot grote hoogte stuwde en topclubs alert maakte.
Wat volgde, is bekend. De opmars stokte door een combinatie van factoren: fysieke terugval, gebrek aan ritme en onrust naast het veld. Na zijn vertrek uit de Eredivisie lonkten kansen in het buitenland en bij topclubs dichter bij huis, maar verhuurperiodes leverden zelden de continuïteit op die een jonge speler nodig heeft. De rode draad was steeds dezelfde: korte pieken, lange periodes zonder speelminuten, en een steeds luider koor van twijfels dat zijn carrière begeleidde.
Juist daarom is de tegenstelling tussen Derksens harde oordeel en Ihattarens kalme zelfvertrouwen zo intrigerend. De analist vertegenwoordigt de scepsis die is gegroeid na jaren van beloftes zonder duurzame inlossing. De speler zelf houdt vast aan het idee dat reputaties kunnen kantelen — mits er eindelijk weer eens een reeks wedstrijden, maanden en seizoenen komt waarin prestaties het gesprek bepalen.
Media, druk en de slangenkuil
Ihattarens opmerking dat het voetbal een slangenkuil is, vooral voor hem, zegt veel over de wisselwerking tussen spelers, media en publiek. In Nederland zijn de lijnen kort, de oordelen snel en de aandacht intens. Voor een talent dat vroeg het label ‘buitencategorie’ kreeg, werd elke misstap uitvergroot en werd elke ommekeer met argwaan bekeken. Dat klimaat kan een speler vormen, maar ook verlammen.
Derksen speelt in dat krachtenveld een prominente rol. Zijn woorden wegen zwaar in het publieke debat, juist omdat hij al decennia op tv zijn ongezouten mening geeft. Wanneer hij zegt dat hij de hoop opgeeft, is dat niet zomaar een columnregel; het is een signaal dat breed wordt opgepikt. Tegelijk is het voetbal rijk aan verhalen waarin een afgeschreven speler zich terugvocht. De vraag is of Ihattaren die route nog kan vinden, en of er een club, staf en omgeving zijn die hem die mogelijkheid — met duidelijke randvoorwaarden — opnieuw wil bieden.
Wat er nu op het spel staat
De kern van Derksens boodschap is dat de marge voor fouten weg is. Wie meerdere kansen kreeg en die niet verzilverde, moet de volgende grijpen of zijn loopbaan herijken. Voor Ihattaren betekent dat: focus op fitheid, discipline in het dagelijks patroon, en een speelplan waarin zijn kwaliteiten tot hun recht komen. Een reeks van twintig tot dertig wedstrijden, zonder incidenten en met zichtbare groei, zou de perceptie ingrijpend kunnen veranderen. Zolang die reeks uitblijft, blijven twijfels de boventoon voeren.
Voor clubs is het eveneens een afweging van risico en rendement. Het plafond van Ihattaren is onmiskenbaar hoog, maar het verleden drukt op elk besluit. Een duidelijke structuur, een staf die grenzen stelt en een omgeving die helder communiceert wat wel en niet kan, zijn randvoorwaarden. Alleen dan kan talent weer het gesprek bepalen in plaats van randzaken.
Tussen hoop en scepsis
De Beproeving laat zien hoe scherp de contrasten zijn: een speler die gelooft in zijn wederopstanding en een analist die de balans opmaakt en tot een hard oordeel komt. De waarheid zal, zoals zo vaak in het voetbal, op het veld liggen. Wie Ihattaren nog het voordeel van de twijfel gunt, wijst op zijn leeftijd en zijn unieke aanleg. Wie zich schaart achter Derksen, wijst op de herhaling van patronen en het uitblijven van bewijs dat het echt anders wordt.
Vooruitblik
De komende periode is beslissend. Als Ihattaren zijn woorden kan ondersteunen met daden — fitte weken, ritme, rendement — kan hij de meningen die nu tegen hem zijn, laten kantelen. Lukt dat niet, dan krijgt Derksen gelijk en blijft het dossier-Ihattaren vooral een verhaal van gemiste kansen. Het is aan de speler zelf om te bewijzen dat zijn carrière meer is dan de som van zijn moeilijke jaren. Het talent is er, de tijd tikt, en de ruimte voor excuses is op.
Kortom: Derksens oordeel is hard en luid, Ihattaren blijft kalm en vastberaden. De uitkomst wordt niet beslist in de studio of in de documentaire, maar in de alledaagse werkelijkheid van trainingen, wedstrijden en weken zonder ruis. Dáár moet de belofte alsnog volwassen worden.
