Memphis Depay beleefde donderdag een avond die niet de doorbraak bracht waar hij al zo lang op aast. De aanvaller van Corinthians kwam moeilijk tot zijn recht tegen Polen, scoorde niet en moest het bovendien ontgelden bij zijn vervanging. Toch had hij wél zijn waarde: met een beheerste breedtepass zette hij Denzel Dumfries aan tot de openingstreffer. Het contrast met de tribunes in De Kuip kon niet groter zijn, waar een fluitconcert klonk bij het vertrek van Memphis en een luid applaus losbarstte bij de aankondiging van zijn vervanger Wout Weghorst.
Recordjacht houdt even aan
Memphis is al jaren het gezicht van de Oranje-aanval. Met vijftig interlanddoelpunten staat hij op gelijke hoogte met Robin van Persie. Nog één doelpunt, en hij zou de titel van topscorer aller tijden van het Nederlands elftal alleen dragen. Tegen Polen lag die nummer 51 niet voor het oprapen. Het duel bood hem weinig echte kansen en Oranje slaagde er niet in om zijn spits regelmatig in stelling te brengen.
Dat frustreert, zeker voor een speler die zichtbaar jaagt op dat record en die graag verantwoordelijkheid neemt. Voor Memphis draait het echter niet uitsluitend om scoren. Ook op een mindere avond draagt hij vaak bij in het combinatiespel, zakt hij uit om een overtal te creëren en sleept hij verdedigers uit positie. Dat leverde donderdag in ieder geval een assist op: met zijn inspeelactie naar de rechterkant brak de aanval open die Dumfries met overtuiging afrondde voor 1-0.
Spelbeeld zonder glans
Het duel als geheel sprankelde niet. Oranje had veel de bal, maar miste tempo en verrassing in de eindfase. Voor een centrale spits zijn dat cruciale randvoorwaarden. Kansen komen dan vaker uit schaarse flitsen of standaardmomenten. Zo’n flits bleef voor Memphis uit. Zijn loopacties waren er, maar de aanvoer was mager en Poolse verdedigers gaven weinig ruimte weg in de as.
Dat knelt extra voor een speler met zijn profiel. Memphis zoekt graag combinaties tussen de linies, wil aan de bal komen en het verschil maken met een versnelling of een steekpass. Als de ruimtes klein zijn en de balcirculatie te traag, droogt die invloed op. Dan verschuift zijn rol naar die van schakelspeler, wat minder zichtbaar is voor het publiek, maar niet onbelangrijk. De assist op Dumfries onderstreepte dat.
Publieksreactie in De Kuip
Toch was het oordeel vanaf de tribunes hard. In de 78e minuut, toen Ronald Koeman besloot te wisselen, klonk er een duidelijk fluitconcert. Memphis is al langer een polariserende figuur. Zijn uitgesproken persoonlijkheid en zelfverzekerde uitstraling vallen niet bij iedereen in de smaak. Tegelijk is zijn rendement voor Oranje onmiskenbaar: vijftig interlanddoelpunten spreken boekdelen. Die spagaat – hoge waarde in cijfers, verdeeldheid in beeldvorming – speelde donderdag opnieuw op.
Het contrast werd nog scherper toen de naam van Wout Weghorst door het stadion galmde. De spits van Ajax werd met luid applaus begroet. Weghorst heeft een heel ander profiel: minder fijnzinnig in de bal, wel een sterke kapstok en onverzettelijk in de lucht en in de duels. Bovendien straalt hij een nuchtere aanpak uit die bij veel fans in de smaak valt. Dat maakt hem, zeker in Nederlandse stadions, tot een publiekslieveling.
Koemans afweging in de punt
De keuze tussen Memphis en Weghorst draait zelden om beter of slechter, maar om wat een wedstrijd nodig heeft. Tegen een gesloten verdediging kan de diepgang en fysieke presence van Weghorst het verschil maken. In duels met ruimte en snelle combinaties komt Memphis meer tot zijn recht. Koeman wisselde donderdag logischerwijs om het aanvallende plan te verfrissen, het publiek mee te krijgen en extra druk te zetten in de zestien.
Dat de publieksreactie zo uitgesproken was, zal de bondscoach registreren, maar het zal zijn evaluatie niet dicteren. Koeman kijkt naar trainingsvorm, positiespel, automatismen en vooral naar hoe zijn voorste linie elkaar complementeert. Daarbij kan Memphis’ ervaring, spelinzicht en rendement in topduels doorslaggevend blijven. Tegelijk heeft Weghorst de kwaliteit om wedstrijden te kantelen met werklust en timing.
De gemiste kans en de grotere context
Voor Memphis was dit een avond van gemiste kansen in symbolische zin. De stap naar 51 – die felbegeerde plek alleen bovenaan de topscorerslijst – bleef uit. Dat zegt echter weinig over zijn huidige waarde. Records in het interlandvoetbal worden zelden in één bevlieging gepakt, maar in reeksen van duels waarin vorm, ritme en automatismen samenkomen. Bij Corinthians krijgt Memphis wekelijks minuten en verantwoordelijkheid. Die basis vormt meestal de aanloop naar interlandsucces.
Belangrijk voor Oranje is dat de aanvallende patronen scherper worden. Dat begint met snellere progressie door het middenveld en een betere bezetting rondom de spits. Wanneer de backs, zoals Dumfries, wél in stelling komen, is dat vaak het gevolg van een samenloop: loopacties van de voorhoede die ruimte trekken, middenvelders die tussen de linies aanspeelbaar zijn en een vleugel die de breedte houdt. De assist van Memphis ontstond precies uit zo’n sequentie.
Ommezwaai door Poolse gelijkmaker
Enkele minuten na de wissel viel de 1-1. Matty Cash was het eindstation van de Poolse aanval waarmee de verhoudingen weer in evenwicht kwamen. Dat moment onderstreepte hoe klein de marges zijn. Een wedstrijd waarin Oranje ogenschijnlijk controle heeft, kantelt met één versnelling of een foutje in de organisatie. Voor het sentiment rond de spitsenkeuze helpt dat niet: het is menselijk om causaliteit te zoeken – wissel erin, tegengoal tegen – maar het is zelden zo eenvoudig.
Wat blijft hangen, is dat Oranje nog stappen te zetten heeft in het consolideren van een voorsprong. Dan zijn rust aan de bal, duidelijke afspraken in de restverdediging en controle in de omschakeling cruciaal. Of Memphis dan wel Weghorst in de punt staat, is secundair aan het collectief dat erachter staat.
Wat betekent dit voor de komende interlands?
Voor Memphis blijft de jacht op 51 een kwestie van tijd. Hij heeft de kwaliteiten en de staat van dienst om records te breken. Het publiek zal verdeeld reageren zolang resultaten en spelbeeld schommelen, maar in de kleedkamer wegen training, tactische uitvoer en onderlinge samenhang zwaarder. Voor Koeman is het zaak om de variatie voorin – met verschillende profielen – te blijven benutten, afhankelijk van tegenstander en wedstrijdbeeld.
Voor Weghorst is de waardering in De Kuip een steun in de rug. Zijn rol als breekijzer, maar ook als startende optie in specifieke scenario’s, blijft waardevol. Het duel tegen Polen liet opnieuw zien dat Oranje meerdere routes naar doelpunten nodig heeft: via de flanken, via combinaties door het centrum en via vroege voorzetten richting een targetman.
Conclusie
De avond tegen Polen gaf geen nieuw hoofdstuk aan Memphis Depays recordboek, maar wel een herinnering aan zijn blijvende invloed: zelfs op een lastige dag was hij betrokken bij de openingstreffer. De fluitconcerten bij zijn wissel en het applaus voor Weghorst tonen vooral het spanningsveld tussen resultaat, beleving en spelvoorkeuren op de tribunes. Voor Oranje ligt de sleutel in het aanscherpen van automatismen en het kiezen van het juiste profiel in de spits per wedstrijdsituatie. De nummer 51 komt er waarschijnlijk, maar pas wanneer het collectief hem in stelling brengt. Tot die tijd blijft de discussie levendig – en zal de bondscoach per duel de knop draaien die het meest logisch is.
