Ajax balanceert deze weken op het dunne koord tussen sportieve noodzaak en kleedkamerharmonie. De spitsenkwestie domineert het gesprek: Wout Weghorst begon opnieuw, terwijl Kasper Dolberg lang warm liep en pas heel laat (of in het duel daarvoor zelfs helemaal niet) minuten kreeg. Na PEC Zwolle koos trainer John Heitinga er tot verbazing van velen voor om niet te wisselen in de punt van de aanval, ondanks een langdurige warming-up van Dolberg. In de daaropvolgende wedstrijd viel de Deen wél in, zij het pas vlak voor tijd. De keuzes zetten druk op de verhoudingen in de selectie en voeden de discussie over de hiërarchie in de spits.
De aanleiding: keuzes langs de zijlijn
Het beeld was veelzeggend: Dolberg sjokte aan de zijlijn op en neer, klaar om erin te komen. Toch gaf Heitinga tegen PEC Zwolle in de slotfase de voorkeur aan een andere wissel. “Ik had Kasper het liefst gebracht, maar we kozen op het einde voor Jorthy Mokio. Dat is een keuze,” legde de trainer na afloop uit. Volgens hem begrijpt Dolberg, die bij Ajax al langer meedraait, het belang van zulke afwegingen. Dagen later, in het volgende duel, kreeg de Deen alsnog speeltijd, maar wederom pas laat. Het signaal: de pikorde in de spits ligt voorlopig vast.
Heitinga’s uitleg en de boodschap aan zijn spitsen
Heitinga benadrukte eerder bij de presentatie van Dolberg dat beide centrumspitsen elkaar beter kunnen maken. De opdracht is helder: binnen de spelprincipes een leidersrol tonen en het team vooruit helpen. Over Weghorst zei hij dat hij precies weet wat er van hem wordt verwacht. De trainer waardeert diens werklust en wilskracht, en noemde zijn vermogen om “oorlog te maken” in het strafschopgebied een bruikbaar wapen in wedstrijden waarin Ajax terrein moet winnen of de duels moet forceren.
Sneijder ziet een sluimerende spanning
Analist Wesley Sneijder keek bij Ziggo Sport met scherpe blik naar de afwegingen van Heitinga. Hij stelde dat de trainer met zijn uitleg vooral probeert de rust in de selectie te bewaren. En hij wees op het signaal richting Dolberg: lang warm lopen, maar niet invallen toen de stand erom vroeg. Volgens Sneijder zal Heitinga de confrontatie met Weghorst niet onnodig opzoeken, maar blijft de situatie broos. Als Weghorst structureel minder speeltijd krijgt, kan dat volgens de oud-international “vervelend” uitpakken voor de dynamiek in de kleedkamer. Tegelijkertijd is het logisch dat, wanneer een goal uitblijft, de trainer alsnog naar Dolberg grijpt om het aanvalsspel te verfrissen.
Twee spitsen, twee profielen
De kern van de kwestie ligt in het profiel. Weghorst is een stormram en bliksemafleider: fysiek sterk, fel in de pressing, constant in beweging. Hij dwingt verdedigers tot fouten en sleept teamgenoten mee in zijn intensiteit. Dolberg is van een ander snit: technisch verfijnd, rust in de afronding, sterk in kaatsen en positioneren tussen de linies. In wedstrijden waarin Ajax geduld en precisie nodig heeft rond de zestien, kan de Deen het verschil maken met één balcontact. Is er juist strijd en directheid nodig, dan lonkt de keuze voor Weghorst.
Het belang van heldere hiërarchie
Voor een selectie is duidelijkheid cruciaal. Heitinga probeert die te bieden zonder deuren dicht te gooien. Door consequent te starten met Weghorst onderstreept hij het belang van intensiteit voorin, maar door Dolberg te laten warmlopen en alsnog in te brengen, houdt hij de concurrentiestrijd levend. Dat is balanceren. Een coach wil competitie prikkelen, niet polariseren. Het helpt dat beide spitsen ervaren zijn en een stevige huid hebben. Toch blijft de timing van wissels gevoelig: een late invalbeurt kan voelen als een sigaar uit eigen doos, zeker na een half uur warmlopen terwijl het team een goal zoekt.
Signalen uit de kleedkamer
Het woord ‘ruzie’ valt al snel in de buitenwacht, maar binnen topteams ligt de realiteit vaak genuanceerder. Onvrede bestaat, onvermijdelijk, maar escaleert pas als communicatie stokt. Heitinga’s open uitleg is daarom zinvol: hij verklaart keuzes, benoemt verwachtingen en vraagt leiderschap van beide spitsen. Dat laatste is cruciaal. Leiderschap is meer dan speelminuten; het draait om gedrag, voorbeeldfunctie en hoe je met tegenslag omgaat. Ajax heeft na een wisselvallige periode juist behoefte aan spelers die spanning dempen in plaats van aanwakkeren.
Sportieve gevolgen voor de komende weken
Tactisch valt er voor Ajax wat te winnen door scherper te wisselen op wedstrijdmomenten. Tegen ploegen die laag inzakken, loont het om eerder te variëren: Dolberg kan in zo’n scenario met combinaties in de kleine ruimte de boel openbreken, terwijl Weghorst in luchtduels en tweede ballen excelleert. De keuze hoeft niet binair te zijn: bij een achterstand kan een 4-4-2-slotoffensief met twee spitsen chaos creëren, mits de bezetting eromheen klopt. Voorwaarde is dat het middenveld de balans bewaart en de backs voldoende diepte leveren om tweede ballen te winnen.
Persoonlijke perspectieven: Weghorst en Dolberg
Voor Weghorst ligt de lat hoog: als startende spits hangt alles af van productiviteit en ploegbelang. Hij moet kansen afdwingen, duels winnen en teamgenoten beter laten uitzien. Vallen de goals niet, dan groeit de roep om verandering. Voor Dolberg is het devies: maximaal rendement uit minimale minuten. Iedere invalbeurt is een pitch: slimme loopacties, koelbloedigheid voor de goal, balvastheid in de combinatie. Wie in korte tijd het verschil maakt, dwingt automatisch een basisplaats af. En wie dat niet doet, verliest geloofwaardigheid in de concurrentiestrijd.
De rol van het frame: media en narratief
De term ‘kleedkamerrel’ verkoopt, maar doet vaak geen recht aan de nuance. Wel is waar: zodra wissels tot zichtbare irritatie leiden, krijgt een verhaal eigen leven. Daarom is de komende periode niet alleen sportief, maar ook communicatief belangrijk. Heldere keuzes, consequentie in beleid en eerlijk signaalmanagement naar beide spitsen verkleinen de kans dat teleurstelling doorsijpelt naar de rest van de groep.
Wat Ajax nu nodig heeft
Rendement boven retoriek. Als Ajax snel scoort, verstomt het debat vanzelf. Dan wordt het een luxeprobleem: twee verschillende spitsen voor twee verschillende wedstrijdtypes. In dat ideale scenario houden Weghorst en Dolberg elkaar scherp en stijgt de hele voorhoede mee. Slaat de motor echter vast, dan komt de wisselregie onder het vergrootglas te liggen en laait de discussie opnieuw op. Dan moet Heitinga nóg sneller schakelen en desnoods eerder breken met de hiërarchie.
Vooruitblik
De komende wedstrijden bieden een uitgelezen kans om het gesprek te verleggen van keuze naar kwaliteit. Voor Heitinga is de opdracht tweeledig: punten pakken en tegelijk zijn spitsen zó managen dat de dynamiek gezond blijft. Voor Weghorst en Dolberg is het simpel: wie levert, speelt. En wie speelt, moet leveren. De rest is ruis. Als Ajax dat principe vasthoudt, blijft het rumoer op de tribunes en in de studio’s waar het hoort — buiten de kleedkamer.
Kernachtig samengevat: Heitinga kiest, de spitsen strijden, en de ranglijst oordeelt. De vraag wie begint is minder relevant dan de zekerheid dat Ajax voorin een plan A én een overtuigend plan B heeft. Zodra dat zichtbaar wordt in goals en resultaten, dooft de discussie vanzelf.
