Wim Kieft (62) heeft zich voor het eerst uitgesproken over de gezondheidsproblemen die hem de afgelopen weken aan de kant houden. De oud-international vertelt dat zijn knieoperatie aanvankelijk prima verliep, maar dat hij kort daarna werd geconfronteerd met een infectie. Sindsdien verblijft hij in een zorgcentrum om te revalideren, en een snelle terugkeer in de publiciteit is nog niet aan de orde.
Kleine ingreep wordt groot probleem
Volgens Kieft begon het traject relatief onschuldig. Een beperkte ingreep aan zijn knie – in het verlengde van eerdere problemen met zijn kunstknie – leek snel achter de rug. Binnen een week kon hij alweer enkele stappen zetten. Die opleving was echter van korte duur. Er volgde een infectie die operatief moest worden verwijderd, een zwaardere ingreep met forse nasleep.
De dagen na die tweede operatie waren bijzonder zwaar. De pijn was intens en langdurig, vertelt Kieft. Het herstel draaide terug naar de basis: eerst aansterken in het ziekenhuis, vervolgens verhuizen naar een zorgcentrum om onder begeleiding opnieuw te leren bewegen en de wond te laten genezen. “Je wordt daar geen leuker mens van,” erkent hij over die periode met veel pijn en beperkingen.
Revalidatie in zorgcentrum en eerste stappen
Na een korte ziekenhuisopname volgt nu een intensief revalidatietraject in een zorginstelling. Lopen gaat nog nauwelijks; Kieft spreekt zelf van ‘niks kunnen’. Afgelopen week zette hij zijn eerste stappen met krukken, een bemoedigend signaal maar nog verre van een doorbraak. Het accent ligt op wondherstel, het opnieuw opbouwen van spierkracht en het voorkomen van herinfectie.
Om die laatste reden gebruikt Kieft momenteel veel antibiotica. Dat vraagt geduld en discipline: zolang de wond niet volledig genezen is en de ontstekingswaarden niet stabiel zijn, blijft de kans op een nieuwe tegenslag aanwezig. Dat maakt een concrete planning onmogelijk. “Een prognose is er niet,” luidt het nuchtere oordeel. Pas als hij zelfstandig en veilig kan lopen, komt ontslag richting huis in beeld.
Afwezigheid bij KieftJansenEgmondGijp houdt aan
De blessure en de complicaties hebben directe gevolgen voor zijn zichtbaarheid in de media. Drie weken geleden ontbrak Kieft voor het eerst in de podcast KieftJansenEgmondGijp (KJEG). Co-hosts Michel van Egmond en Rob Jansen lichtten toen toe dat hij door zijn kunstknie was gegaan en met spoed onder het mes moest. Waar aanvankelijk de hoop bestond op een snelle terugkeer, blijkt het herstel nu veel meer tijd te vragen.
Van Egmond en Jansen deelden sindsdien wekelijks een korte gezondheidsupdate. Die berichten zijn op dit moment noodzakelijk om de achterban van de podcast op de hoogte te houden, want een terugkeer naar de studio zit er voorlopig niet in. Kieft wil daarover helder zijn: pas als de medische situatie stabiel is en hij zich fysiek weer kan verplaatsen, komt deelname weer in beeld. “Het verblijf in het zorgcentrum duurt nog wel even,” aldus de analist.
Column blijft, podium even niet
Opmerkelijk genoeg lukte het Kieft wél om zijn wekelijkse column in De Telegraaf te blijven verzorgen. Schrijven kan, studio-optredens voorlopig niet. Dat benadrukt het verschil tussen mentale scherpte en fysieke mogelijkheden: de pen is in beweging, het lichaam nog niet. “Thuis revalideren ging simpelweg niet,” geeft Kieft aan over de keuze voor het zorgcentrum. Daar krijgt hij dagelijks begeleiding, structuur en rust.
Die scheiding tussen werk en herstel tekent de fase waarin hij zich bevindt. Het commentaar en de duiding – waar Kieft om bekendstaat – blijven bestaan op papier; het gesproken woord in podcasts en tv-programma’s moet wachten tot hij mobiel genoeg is en de risico’s op terugval minimaal zijn.
Balans tussen tempo en veiligheid
Het herstelpad is klassiek maar kwetsbaar: eerst de wond laten dichtgaan en de ontsteking onder controle krijgen, dan langzaam opbouwen met mobiliteit en kracht, en pas daarna de belastbaarheid verhogen. Te snel willen is in dit scenario riskant. Een herinfectie zou het traject opnieuw terugwerpen en mogelijk weer een operatie noodzakelijk maken. Daarom is voorzichtigheid leidend, hoe frustrerend het tempo soms ook is.
Voor Kieft, 43-voudig international en oud-spits met een lange staat van dienst in het Nederlandse voetbal, is dat een mentale test. De combinatie van pijn, afhankelijkheid en onvoorspelbaarheid van het herstel vergt geduld. Dat hij de eerste meters met krukken inmiddels heeft gezet, is een mooi signaal, maar de weg naar volledig zelfstandig lopen is nog lang. Spieren die wekenlang weinig te doen hebben gehad, moeten weer geactiveerd en belast worden – stap voor stap, onder toezicht van specialisten.
Impact op fans en media
De afwezigheid van Kieft is voelbaar in de sportmedia. Zijn uitgesproken analyses en nuchtere benadering zorgen doorgaans voor reuring en richting in discussies. In KJEG, waar anekdotes en scherpe observaties elkaar afwisselen, is een vaste stem weggevallen. De updates van zijn collega’s fungeren als verbinding met de luisteraars, terwijl de verwachting en het geduld stijgen. Fans moeten nog even zonder live-commentaar van Kieft, al blijft zijn blik op het voetbal via de krant aanwezig.
Dat evenwicht – betrokken blijven, maar niets forceren – is de rode draad van de komende weken. Het einddoel is helder: zonder hulpmiddelen kunnen lopen, stabiele wondgenezing en voldoende kracht om dagelijks functioneren zelfstandig op te pakken. Pas dan kan Kieft kijken naar een gefaseerde terugkeer achter de microfoon.
Vooruitzicht: voorzichtig optimisme, geen deadlines
Wanneer Kieft naar huis kan, durft niemand te zeggen. Zijn artsen willen geen beloftes doen, en Kieft zelf ook niet. De prioriteit ligt bij volledig herstel zonder terugslag. Zodra hij mobiel genoeg is, volgt de volgende fase: spieren verder optrainen en het dagelijks ritme hervatten. De eerste stappen met krukken geven aanleiding tot voorzichtig optimisme, maar deadlines zijn uit den boze.
Voor nu maakt Kieft er in het zorgcentrum “het beste van”, zoals hij zelf zegt. Met begeleiding, rust en tijd moet het fundament voor definitief herstel worden gelegd. Tot die tijd blijft hij zichtbaar op papier en onzichtbaar achter de microfoon. De boodschap aan luisteraars en lezers is duidelijk: het kost tijd, maar het komt goed – mits de infectie wegblijft en het lichaam doet wat het moet doen.
Kern van de zaak: een kleine ingreep werd een grote hobbel, maar het herstel is in gang gezet. De focus ligt op genezing, het voorkomen van nieuwe tegenslag en het langzaam maar zeker terugwinnen van zelfstandigheid. Zodra die drie vinkjes zijn gezet, komt Wim Kieft weer in beeld – eerst op twee benen, daarna pas in de studio.
