Wim Kieft, de voormalige topscorer en alom gerespecteerde voetballer, maakt zich momenteel zorgen om zijn moeder. Op 92-jarige leeftijd heeft zijn moeder te maken met de problemen van ouderdom. Dit heeft geleid tot gevoelens van eenzaamheid en onzekerheid, waar de oud-spits openhartig over is in de podcast “KieftJansenEgmondGijp”.
Ouderdom en Eenzaamheid
In de recente aflevering van de podcast, komt het onderwerp van Kiefs moeder ter sprake. Renée van der Gijp wijst op de indrukwekkende leeftijd van 100 jaar van een vrouw die nog zelfstandig woont. Kieft antwoordt hierop dat zijn moeder ook zelfstandig is, maar hij kan niet ontkennen dat de leeftijd van 92 een zware tol eist. ‘Dat kan in één keer hard gaan’, zegt hij, wat de kern van zijn zorgen raakt. Kieft heeft een persoonlijke en emotionele band met zijn moeder, die door verlies van nabijheid worstelt met haar situatie. Hij vertelt dat zijn zus en vader zijn overleden, wat uiteraard de mentale stabiliteit van zijn moeder beïnvloedt. “Ze klampt zich aan mij vast,” zegt Kieft, en voegt eraan toe dat hij haar soms moet wijzen op de noodzaak dat ze niet alleen op hem moet leunen. Dit raakt de luisteraar en is niet alleen verontrustend, maar ook herkenbaar.
De Rol van de Familie
Kieft reflecteert op het leven van zijn moeder en de verliezen die zij heeft geleden. Met het overlijden van eerdere generaties mist ze nu veel van haar vrienden en familie. “Ze raakt alles kwijt om hen heen. Haar zussen en ouders zijn al lang dood”, deelt Kieft. Het is een schrijnende realiteit voor veel ouderen. De eenzaamheid laait op, vooral als vrienden en kennissen verdwijnen. Ondanks deze uitdagingen is het hoopvol te horen dat zijn moeder nog altijd haar wil tot leven behoudt. Regelmatig gaat ze op bezoek bij de bejaardenclub waar ze twee keer per week kaarten. Dit biedt haar een uitlaatklep, maar het blijft een strijd om emotioneel verbonden te blijven in haar huidige levensfase.
Voor veel families kan het een pijnlijke zaak zijn als ouders ouder worden. De rol van de kinderen verandert van zorgeloos genieten naar het in de gaten houden van de gezondheid en mentale toestand. Kieft zegt: “Ik heb al genoeg aan mezelf,” en dat is een eerlijke reflectie van de druk die veel kinderen voelen als hun ouders ouder worden. Er is een gevoel van verantwoordelijkheid. Echter, de balans tussen zorg en eigen leven is delicaat. Soms vraagt het leven van een oude moeder meer opoffering dan men zou willen.
De Toekomst van Ouderenzorg
Met de vergrijzing van de bevolking worden deze zorgen steeds relevanter. Hoe kan de samenleving ervoor zorgen dat ouderen niet in een isolement terechtkomen? Kieft’s verhaal zet een vraag op de agenda: wat kunnen we doen om de kwaliteit van leven voor ouderen te verbeteren? Het is niet alleen fiscaal of praktisch, maar ook emotioneel. Er is een grote behoefte aan aandacht, niet alleen van familie, maar ook van de gemeenschap.
De verantwoordelijkheid ligt niet alleen bij Kieft. We moeten ons gezamenlijk inzetten om ervoor te zorgen dat ouderen, zoals zijn moeder, zich niet alleen gevoeld worden. Dit vereist een verschuiving in ons denken over ouderdom en hoe we omgaan met degenen die veel hebben meegemaakt. Het is een publieke zaak.
Als het gaat om de zorg voor ouderen, zien we vaak te weinig middelen en aandacht. De huidige bezuinigingen op de gezondheidszorg in Nederland maken het alleen maar moeilijker voor gezinnen. Dit kan leiden tot frustratie en gevoelens van machteloosheid. Kieft’s openhartigheid in de podcast is verfrissend en toont het belang aan om over deze problemen te blijven praten.
Ouderen verdienen het om met respect behandeld te worden, en niet in de schaduw van de maatschappij te leven. Kieft’s verhaal is slechts een van de vele verhalen. Laten we hopen dat deze maatschappelijke discussie over ouderen inderdaad leidt tot concrete veranderingen in de zorgsector.
Kieft, als voormalig professioneel voetballer en rolmodel, heeft nu de kans om een licht te werpen op deze problematiek. Laten we dit gesprek voortzetten, niet alleen vanuit de lens van de liefde voor familie, maar ook vanuit een breder perspectief over de zorg voor onze ouderen in Nederland en daarbuiten. We moeten de noodzaak van verbinding en ondersteuning van onze ouderen steeds opnieuw onder de aandacht brengen. Het is aan ons allemaal om deze discussie niet in de vergetelheid te laten verdwijnen, maar actief aan te gaan.
Verlies van een naaste doet veel met een mens, en Kieft herinnert ons eraan dat ook wij kunnen helpen om deze kwetsbaren te steunen. Niet alleen voor onszelf,
